Technologia docieplania budynków

Zagadnienie docieplania jest w naszym kraju stosunkowo młode i sięga swymi początkami do lat 70. i 80. XX wieku, kiedy to nowe technologie, które zaczęto stosować w zakresie budownictwa i ogrzewania budynków – a także ich niedociągnięcia i problemy z tym związane – wymusiły poszukiwanie rozwiązań pod kątem właśnie docieplania.

Trochę historii

Początkowo stosowano metodę zwaną ciężką mokrą, czyli styropian o grubości 2-3 cm pokrywany cementowo-wapiennym tynkiem układanym na siatce z prętów zbrojeniowych. Styropian i lżejsze masy tynkarskie oraz zbrojenie siatką z włókna szklanego, czyli metoda lekka mokra, nie zdała wówczas egzaminu z powodu niedostatecznych możliwości technologicznych w kwestii tynku. W latach 80. Stosowano powszechnie, zwłaszcza w przypadku budynków z wielkiej płyty, metodę lekką suchą, tj. okładzinę z płaskich płyt mocowanych do łat drewnianych, ewentualnie okładzinę z trapezowatej blachy stalowej mocowanej na ocynkowanym ruszcie stalowym. Metodę ciężką mokrą, ewoluującą do wariantu dwuwarstwowych płyt ze styropianu i supremy, zarzucono na początku lat 90., kiedy to nastąpił powrót do idei metody lekkiej mokrej i jej udoskonalania.

Kompleksowe rozwiązanie

Metoda lekka mokra, która podniosła poziom zarówno ocieplenia budynków, jak i ich warstwy estetycznej, przyjęła nazwę BSO, czyli bezspoinowych systemów ocieplenia, a w jeszcze bardziej zaawansowanej wersji: ETICS, od angielskich słów „External Thermal Insulation System” (zewnętrzny złożony system izolacji cieplnej). Słowo „system” nie jest tu przypadkowe, bo też komponenty takiego docieplenia nie są przypadkową zbieraniną, ale zestawem wszystkich potrzebnych do wykonania prac elementów odpowiednio dopasowanych względem siebie.

Izolacja

Kluczowym elementem jest oczywiście warstwa izolacyjna. Mogą to być płyty styropianowe mocowane kołkami i zaprawą klejową albo nieco cięższe, bo wykonane z wełny mineralnej płyty lamelowe bądź elewacyjne mocowane dodatkowo kołkami z talerzykami dociskowymi. Siatka zbrojąca z włókna szklanego, która jest też podłożem pod warstwę elewacyjną, chroni izolację przed uszkodzeniami mechanicznymi.

Elewacja

W przypadku wełny zastosowany tynk powinien mieć wysoki poziom paroprzepuszczalności, aby docieplenie nie uległo zawilgoceniu. Wymóg ten spełniają tynki mineralne, które można stosować także na styropianie, oraz tynki silikonowe, które z kolei są zalecane głównie do tego tworzywa. Lepsze dla wełny okażą się tynki silikatowe, zwane niekiedy też krzemianowymi. Natomiast ograniczającymi przepływ pary wodnej tynkami akrylowymi wykańcza się tylko budynki docieplane styropianem. Tynki wykorzystywane w metodzie BSO/ETICS są zazwyczaj cienkowarstwowe i dodatkowo wyposażone w powłoki chroniące przed osiadaniem np. grzybów.

Preparacja

Różniące się składem chemicznym substancje gruntujące czy mocujące, a także zaprawy i podkłady pod tynki występują w rozmaitych wariantach, m.in. jako koncentraty bądź preparaty gotowe do użycia. Powinny być one dopasowane do wykorzystywanych w dociepleniu materiałów oraz do warunków późniejszej eksploatacji, od których zależy dobór wszystkich rozwiązań w ramach danego systemu. Dlatego, jak zaznacza ekspert z firmy remontowo-wykończeniowej ZDG z Sosnowca, jego właściwe zaprojektowanie jest nie mniej ważne niż fachowe wykonanie na późniejszym etapie.